We lezen deze week over de Duitse arts en farmacoloog Louis Lewin die in 1894 als eerste publiceerde over pijlgiften. Ditmaal, en bijna 20 jaar later, treffen we een verslag van zijn onderzoeken naar de curarines uit Zuid-Amerika die, hoewel erkend als krachtige geneesmiddelen, gedurende de laatste jaren in het vergeetboek waren geraakt. Maar dat zou niet lang meer duren want vanaf 1942 vond tubocurarine ruime toepassing als onderdeel van de nieuwe “balanced anesthesia” (het gebruik van verschillende geneesmiddelen voor resp. spierverslapping, pijnbestrijding en bewustzijnsverlaging) bij operatieve ingrepen. Een techniek die tot op de dag van vandaag de basis vormt van de operatieve anesthesie. Daarmee werd zijn verwachting dat curarine als geneesmiddel bruikbaar zal zijn bewaarheid. In Berlijn werd hij vereerd met een straatnaam en metrostation (afbeelding). Een andere verwachting waarover we deze week lezen en die eveneens juist is gebleken, betrof het nog onbegrepen vermogen van bepaalde vetten om genezing te brengen bij Engelsche ziekte. Niet het daarin inmiddels ontdekte vitamine A werd verwacht daarvoor verantwoordelijk te zijn maar een “vierde” nog onbekend vitamine. Het zou nog tot 1932 duren vooraleer Vitamine D2 werd ontdekt waarna de relatie ervan met de calciumhuishouding en rachitis snel werd opgehelderd.In een beschrijving van de nieuwe Militair Pharmaceutische Dienst vanaf 1923 wordt geklaagd over de teloorgang daarvan. Daar waar vroeger deze dienst bestond uit 26 apothekers en 30 apothekers-assistenten was dit aantal nu gereduceerd tot 10 apothekers en 24 assistenten. Van de apothekers droeg er dan één de rang van hoofdofficier (luit.-kolonel of majoor) en de overige waren als reguliere officieren majoor, kapitein of luitenant. Ook de automatische bevordering tot majoor na 30 dienstjaren werd geschrapt. Op dit moment bestaat deze dienst niet meer en is de geneesmiddelvoorziening ondergebacht bij het Militair Geneeskundig Logistiek Centrum.
